W listopadzie 2024 roku Zbucki Basket po raz drugi w swojej historii zgarnął Puchar Starosty Siedleckiego. Warto przybliżyć genezę drużyny, która swoje początki miała dwie dekady temu.
Historia Zbuckiego Basketu miała swój początek w Szkole Podstawowej w Zbuczynie. To tam grupa młodych chłopaków zapałała miłością do sportu, w którym główną rolę odgrywa pomarańczowa piłka.
– Początki Zbuckiego Basketu sięgają przełomu 2004 i 2005 roku, kiedy przy SP w Zbuczynie powstała sala gimnastyczna. To stworzyło chłopakom z podstawówki i gimnazjum możliwości gry w kosza. Wcześniej nie było nawet boisk zewnętrznych. To było takie złote pokolenie koszykarskie, które złapało bakcyla tej dyscypliny. W latach 2006-07 SP w Zbuczynie osiągnęła duży sukces zajmując drugie miejsce w mistrzostwach szkół wiejskich na szczeblu wojewódzkim – wspominał Przemysław Perka, kapitan Zbuckiego Basketu.
Pożegnanie ze szkołą nie oznaczało zakończenia koszykarskiej przygody. Od kilkunastu lat Zbucki Basket funkcjonuje i pomimo rozmaitych kolei życiowych spotyka się przy okazji różnych turniejów. Najstarsi zawodnicy urodzili się w 1989 roku, zaś najmłodsi w 1997. Większość drużyny mieszka w Zbuczynie i Siedlcach, ale są też mieszkańcy Warszawy, a jednego koszykarza los rzucił do Lubartowa.
– To już są dojrzali faceci, a nie nastolatkowie. Życie się zmienia, ale my o sobie nie zapominamy. Nie wszyscy mogą sobie na to pozwolić, ale część zawodników Zbuckiego Basketu gra hobbystycznie, czy to w Warszawie, czy Siedlcach, czy Zbuczynie. Regularność w naszych treningach skończyła się kilka lat temu, kiedy poszliśmy do studia, założyliśmy rodziny. Priorytety zmieniły się, na czym musiała ucierpieć koszykówka – przyznał kapitan Basketu.
Czy Zbucki Basket wzmacnia się młodymi talentami ze szkoły w Zbuczynie?
– Jestem w stałym kontakcie z dyrektorem Andrzejem Chromińskim. Próbowaliśmy wprowadzić młodzież do Zbuckiego Basketu, aby dodać drużynie świeżości i wigoru, jednak u młodych adeptów koszykówki niestety brakuje chęci. Od kilkunastu lat trzon stanowią ci sami zawodnicy. Chcielibyśmy, żeby młode chłopaki ze Zbuczyna dołączały do nas, jednak brak sekcji koszykówki w szkole utrudnia to zadanie. Niektórzy z nas mają już dzieci, więc śmiejemy się, że musimy ciągnąć tak długo aż one nas zastąpią – odpowiedział kapitan Basketu.
Poniżej jedno z najstarszych zdjęć Zbuckiego Basketu. W 2007 roku drużyna rywalizowała w kategorii gimnazja w Łukowie w turnieju 3×3.
Zbucki Basket specjalizował się w wygrywaniu turniejów 3×3 w kategorii gimnazjum, ale też zdarzały się wygrane w kat. open. Przemysław Perka i spółka regularnie rywalizowali w siedleckim Blacktopie, a taże turniejach o Puchar Starosty Siedleckiego.
Główne zdjęcie pochodzi ze Stoku Lackiego, gdzie Zbucki Basket po raz drugi w historii wygrał Puchar Starosty Siedleckiego. Wcześniej dokonał tego w 2016 roku. W wielu pozostałych edycjach koszykarze pochodzący z Gminy Zbuczyn przeważnie musieli zadowolić się srebrnymi medalami.
– Zazwyczaj zajmowaliśmy drugie miejsce, mamy mnóstwo srebrnych medali. Na miano naszego największego rywala zasługuje Stok Lacki. Po zaciętej walce udało nam się pokonać odwiecznego rywala, dzięki czemu zapewniliśmy sobie wyczekane złote medale. Każdy z naszej drużyny dał z siebie 100% – podsumował Perka.
Koszykarze Zbuckiego Basketu z rozrzewnieniem patrzą jak infrastruktura w gminie Zbuczyn uległa poprawie w ostatnich latach. Oni o takich luksusach mogli jedynie pomarzyć.
– Zazdroszczę młodzieży obecnej infrastruktury, która jest w gminie Zbuczyn. Walczyliśmy o boisko, które jest obecnie przy szkole, z ówczesnym wójtem. Kopaliśmy je ręcznie łopatami, na zmiany, aby pokazać swoją inicjatywą, że chcemy powstania nowego obiektu. Obecnie boisk jest mnóstwo, budowane są nowe. Gdy jesteśmy w Zbuczynie to z nich korzystamy. Jest to super okazja dla młodzieży. Infrastruktura jest o niebo lepsza niż była w naszych czasach. Potrzebne są tylko chęci, aby z niej korzystać i postawić na uprawianie sportu, nawet w formie rekreacyjnej. Zbuczyn to nie tylko Zbucki Ruch i Wektra Zbuczyn, jest też Zbucki Basket – zakończył Perka.
źródło: własne; foto: archiwum Przemysława Perki
