Z archiwum Sławomira Kindziuka: Dzieje stadionów i innych obiektów sportowych w Siedlcach

10 czerwca 2010 r. na budowie stadionu piłkarskiego na siedleckich błoniach został wmurowany tzw. kamień węgielny. Jednocześnie dobiegł końca żywot stadionu w centrum Siedlec, przy ul. Wojskowej.

Pierwszą dyscypliną sportową uprawianą przez mieszkańców Siedlec było kolarstwo. W 1888 r. założono w Siedlcach konsulat Warszawskiego Towarzystwa Cyklistów, pierwszy spośród 77 utworzonych później przez WTC na ziemiach polskich. Jego konsulem (prezesem) został w 1888 r. Stanisław Gorazdowski, urzędnik istniejącego w Siedlcach Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego. Konsulat skupiał miłośników kolarstwa, przez ponad ćwierć wieku organizował w Siedlcach wyścigi kolarskie i wycieczki turystyczne, a jego członkowie brali udział także w imprezach organizowanych w innych miastach. 1 marca 1910 r. powstało samodzielne Siedleckie Towarzystwo Cyklistów, zrzeszające również zwolenników wyścigów – jak wówczas mówiono – motorzystów. 15 maja 1910 r. otwarto na tzw. Leonowie tor kolarski wybudowany na wzór warszawskich Dynasów, salę gimnastyczną i kręgielnię. Tor ten znajdował się na posesji prezesa STC Leona Makowskiego przy dawnej ul. Nadkolejnej (obecnie Kolejowa). Towarzystwo kilka razy w roku organizowało zawody kolarskie, na które przyjeżdżali zawodnicy z Łodzi, Piotrkowa, Brześcia, Warszawy, Petersburga. W klubowych pomieszczeniach odbywały się turnieje kręglowe, a w soboty organizowano wieczornice z tańcami. Siedleckie Towarzystwo Cyklistów prowadziło działalność do rozwiązania się w lutym 1914 r. STC postanowiło zlikwidować „swe interesy wobec małego zainteresowania się sportem kolarstwa w Siedlcach” , a posesja z torem prawdopodobnie została przeznaczona na inne cele. Natomiast konsulat WTC w Siedlcach prowadził działalność do czasu wybuchu I wojny światowej, a jego ostatnim konsulem był dr H. Ostrowski.

W tym czasie na południowych krańcach Siedlec, pod wsią Grabianów istniał oficerski tor wyścigowy, na którym m.in. w 1912 r. rozegrano duże wyścigi konne z udziałem wojskowych oraz właścicieli koni z regionu siedleckiego.

Natomiast piłką nożną, szybko rozwijającą się na świecie i ziemiach polskich dyscypliną sportu, mieszkańcy Siedlec zainteresowali się w połowie drugiej dekady XX wieku. W latach 1916-1918, gdy podczas I wojny światowej miasto okupowały wojska niemieckie, „każdej soboty” w Siedlcach rozgrywała mecze piłkarskie żydowska drużyna Gwiazda (Sztern), a Żydzi chętnie „przychodzili oglądać zawody sportowe” z udziałem innych drużyn zakładanych w mieście.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 roku Siedlce społeczność miasta była coraz bardziej aktywna, rodziły się inicjatywy oświatowe, kulturalne i sportowe. Powstało także kilka drużyn piłkarskich, które potrzebowały terenów do rozgrywania meczów.
Do 1925 r. jedynym boiskiem piłkarskim w Siedlcach był plac ćwiczeń w koszarach na Roskoszy, wybudowane prawdopodobnie w drugiej dekadzie XX wieku. Plac ten był własnością 9. pułku artylerii ciężkiej, a od 1934 r. 9. pułku artylerii lekkiej, ale wykorzystywany także przez 22. pułk piechoty. W latach 30. ubiegłego wieku był na nim również tor hippiczny, na którym co roku, na ogół w czerwcu z okazji świąt wojskowych lub państwowych, rozgrywano zawody konne .

Boisko to było położone daleko od centrum miasta, na terenach wojskowych, więc siedlecka młodzież rzadko z niego korzystała. Dlatego w 1924 r. magistrat próbował rozwiązać problem przeznaczając młodzieży do ćwiczeń cielesnych – jak wtedy mówiono – łączkę za Szkołą Rzemieślniczą przy ul. Konarskiego. Jednak boisko tam nie powstało, bowiem teren był bagnisty i wymagał wcześniejszego zmeliorowania . Po latach w tym miejscu wybudowano obiekty Elektryka, obecnego Zespołu Szkół Ponadgimnazjalnych nr 1.

Równolegle trwały zabiegi mieszkańców miasta o budowę boiska piłkarskiego w miejscu obecnego stadionu przy ul. Wojskowej. Piłkarze istniejącego od września 1921 r. KS Strzelec, w lipcu 1922 r. otrzymali w użytkowanie teren przy ówczesnej ul. Warszawskiej . Wcześniej w tym miejscu znajdował się plac musztry , który następnie był użytkowany przez więźniów ze znajdującego się po drugiej stronie ulicy więzienia. W 1923 r. wykorzystywano go jeszcze w tradycyjne dni targowe jako zajazd dla furmanek i targ koński. W tymże roku cały dochód z przeprowadzonego tygodnia sportowego przeznaczono właśnie na zakup tego terenu pod boisko sportowe . W tym czasie na łamach szkolnych pisemek siedleckiej młodzieży, m.in. w Echu Szkolnym, ukazały się apele o budowę w Siedlcach stadionu z prawdziwego zdarzenia . Jednak wiosną 1924 r. władze miasta zadecydowały o przekazaniu placu na własność wojsku . Ze względu na dogodne położenie czterohektarowego terenu blisko centrum miasta, siłami wojskowymi rozpoczęto na nim budowę reprezentacyjnego stadionu 9. Dywizji Piechoty. Do jesieni gotowa była trybuna, główne boiska piłkarskie, boisko treningowe, 350-metrowa bieżnia, rzutnie i tor przeszkód . W ciągu roku, choć część prac i niektóre obiekty wykończono nieco później, Siedlce otrzymały okazały – jak na tamte lata – stadion. Ogrodzony półmetrową podmurówką, z krytą drewnianą trybuną na 200 osób i otwartą z trzema tysiącami miejsc, boiskiem, kortami tenisowymi, strzelnicą oraz pawilonem.

Otwarcie stadionu odbyło się w listopadzie 1925 r. przed meczem KS Strzelec z WKS Maccabi Warszawa, rozegranym w śnieżnej zamieci i zakończonym remisem 2:2. Jakość murawy i zaplecza stadionu chwalili przyjeżdżający w latach 1931-1933 do Siedlec na mecze WKS 22. pp w Lidze Polskiej piłkarze z Krakowa, Warszawy, Chorzowa, Lwowa, Poznania. Spotkania rozgrywały na nim w tym czasie także inne siedleckie drużyny; występujące w A klasie okręgu lubelskiego zespoły Strzelca, KS OM TUR, WKS 9. pac oraz w B klasie jedenastki Gwiazdy, Kadimah i Kraftu.

Po spadku z ekstraklasy piłkarzy siedlecki sport przeżywał kilkuletni kryzys, rozpadła się większość drużyn, niszczał także stadion. Przebudzenie nastąpiło w 1936 r. gdy w Siedlcach założono mieszczański Klub Sportowy Związku Strzeleckiego oraz garnizonowy Wojskowy Klub Sportowy. Prezesem KS ZS został handlowiec Eustachy Czechowicz, zaś prezesem WKS dowódca garnizonu płk Leopold Endel-Ragis. W tym czasie na rok stadion przejął w zarząd WKS. Wojskowi mieli ambitne plany odnowienia obiektu, jednak z zamierzeń tych nic nie wyszło. W latach 1937-39 stadion był pod zarządem władz miasta . W okresie międzywojennym mieszkańcy Siedlec raczej nie używali wobec tego obiektu nazwy stadion (wtedy „stadjon”) w jej dzisiejszym znaczeniu, a jeśli już, to wyjątkowo. Na ogół mówili i pisali „boisko dywizyjne z kortami tenisowemi”.

25 maja 1930 r. Siedlce otrzymały trzeci obiekt sportowy. Podczas Dnia Święta Sportowego poświęcono boisko sportowe Gimnazjum im. Bolesława Prusa, które wybudowano na placu przy ul. Prusa, za Dyrekcją Lasów Państwowych. Budowa tego boiska rozpoczęła się w czerwcu 1929 r. Boisko to przetrwało do ok. 1970 r., następnie na tym terenie wybudowano oddane do użytku w 1972 r. obiekty dydaktyczne obecnego Wydziału Przyrodniczego Akademii Podlaskiej.

To właśnie na tym boisku odbył się w październiku 1944 r. pierwszy po wyzwoleniu miasta spod okupacji hitlerowskiej mecz piłkarski pomiędzy reprezentacją Siedlec a AKS Warszawa-Praga, bowiem w stadion przy ul Wojskowej w trakcie działań wojennych został mocno zdewastowany. Podczas walk o wyzwolenie Siedlec usytuowane były tam stanowiska niemieckiej artylerii, które zryły płytę boiska, a jedna trybuna spłonęła.

W pierwszych latach po zakończeniu II wojny światowej jednym z głównych zadań zarządu założonego na przełomie 1944 i 1945 r. KS Ognisko, i w ogóle społeczeństwa Siedlec, była odbudowa zniszczonych obiektów sportowych, na których miejska młodzież mogłaby uprawiać sport. Pod koniec 1944 r. dzięki wysiłkom władz miasta rozpoczęto odbudowę Miejskiego Basenu Kąpielowego, który później długo był jednym z najlepszych obiektów tego typu na Mazowszu i Podlasiu. W 1951 i 1952 r. zorganizowano na nim I i II Mistrzostwa Województwa Warszawskiego w pływaniu. Przed drugą imprezą tej rangi, po rozszerzeniu programu mistrzostw, zamontowano na basenie pierwszą w województwie trzymetrowej wysokości wieżę do skoków do wody. Basen ten został zlikwidowany.

W 1945 r. kierownik Powiatowego Referatu Przysposobienia Wojskowego i Wychowania Fizycznego Franciszek Skibiński uzyskał od władz zgodę na odbudowę dawnego dywizyjnego stadionu przy ul. Wojskowej. Jeszcze tego samego roku powołano Społeczny Komitet Odbudowy Stadionu, do którego weszli przedstawiciele władz politycznych i administracyjnych miasta. Przewodniczącym komitetu został Zygmunt Bittner, a pracami bezpośrednio kierowali także Konstanty Strukow i Czesław Czarnocki. Odnowiono murawę, wokół boiska powstała bieżnia lekkoatletyczna. Przy odbudowie obiektu pracowali mieszkańcy miasta i młodzież w czynie społecznym, Zarząd Miejski zobowiązał się dostarczyć transport i pracowników do przewożenia materiałów. Właściciel jednego z siedleckich prywatnych zakładów Wiktor Kwiek udzielił bezterminowego kredytu na deski do odbudowania spalonej trybuny. Dzięki staraniom kolejarzy pozyskano i przewieziono z Platerowa drewniany barak (służył tam jako dworzec), w którym urządzono szatnie, magazyn, sekretariat klubu i mieszkanie dla dozorcy.

26 stycznia 1947 r. na Walnym Zgromadzeniu KS Ognisko podjęto decyzję o ogrodzeniu boiska sportowego przy ul. Wojskowej parkanem. Pomocy finansowej klubowi w budowie ogrodzenia udzielił Podlaski Autonomiczny Podokręg Piłki Nożnej przeznaczając na ten cel 25 tys. zł. O dalszych planach rozbudowy stadionu dyskutowano w styczniu 1948 r. na Walnym Zebraniu PAPPN. Obiekt w tym czasie znajdował się pod zarządem Powiatowej i Miejskiej Rady Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego.

Kolejne prace na stadionie rozpoczęły się wiosną 1949 r. Dotychczas można było na nim rozgrywać tylko mecze piłkarskie, a wtedy rozpoczęto budowę toru żużlowego i innych urządzeń. Decyzja o tej inwestycji zapadła pod koniec września 1948 r. na spotkaniu porozumiewawczym w Powiatowym Urzędzie Kultury Fizycznej z udziałem przedstawicieli władz Siedlec, Miejskiej i Powiatowej Rady WF i PW, Powszechnej Organizacji „Służba Polsce” oraz Podlaskiego Klubu Motocyklowego i Podlaskiego Autonomicznego Podokręgu Piłki Nożnej . Projektantem siedleckiego toru kapitan turystyczny PKM Marian Łoziński, który przygotował dokumentację obiektu przypominającego parametrami najlepszy wówczas tor w Polsce znajdujący się na Stadionie Olimpijskim we Wrocławiu. Prace, rozpoczęte w marcu 1949 r. od nawożenia ziemi, nadzorował Komitet Odgruzowywania Miasta i Budowy Stadionu. Jeszcze w trakcie budowy toru 16 października 1949 r. odbył się mecz żużlowy PKM Siedlce – LKM Lublin (88:56).

W drugiej połowie stycznia 1950 r., podczas obrad Miejskiej Rady Narodowej, doszło dyskusji nad przyszłością siedleckiego stadionu, który wymagał dodatkowych inwestycji. Nieoczekiwanie wyszło na jaw, że obiekt jest „bezpański”. Mimo usilnych poszukiwań, w Zarządzie Miasta nie odnaleziono aktu własności. W tej sytuacji radni związani lub popierający środowisko sportowe zgłosili postulat by MRN „po linii uchwały Biura Politycznego KC PZPR ” przekazała obiekt najsilniejszemu klubowi, którym był Kolejarz-Ognisko, a ten przeprowadzi „należyte inwestycje” umożliwiające rozwój kultury fizycznej w mieście. Stadion chciały dostać także inne działające na terenie miasta zrzeszenia. Kilkumiesięczny spór zakończył Główny Komitet Kultury Fizycznej, bowiem w maju przekazał obiekt ZS Kolejarz i klubowi Kolejarz-Ognisko, który „powinien dokończyć budowę toru żużlowego, uruchomić boiska do siatkówki i koszykówki i nieczynne od dłuższego czasu korty tenisowe”. ZS Kolejarz zamierzało zainwestować w to 7 mln zł.

7 maja 1950 r. na nieukończonym jeszcze torze odbył się pierwszy pokaz biegu żużlowego, który oglądało ponad 3 tys. widzów. Do ostatecznej kosmetyki toru przystąpiono w sierpniu. Na linii wewnętrznej toru położono betonowe krążki, nawierzchnię pokryto kilkucentymetrową warstwą drobnego, tzw. dynamicznego żużlu. Oficjalne otwarcie toru odbyło się 10 września 1950 r., rywalem siedleckich żużlowców był zespół Ogniwa Lublin, z którym gospodarze wygrali 63:34.

Na plenarnym posiedzeniu w lipcu 1950 r. Powiatowy Komitet Kultury Fizycznej wysunął śmiałą koncepcję utworzenia w Siedlcach w kwartale ulic Świerczewskiego – 10 Lutego – Sportowa nowoczesnego parku sportowego ze stadionem, halą, boiskami, kortami i innymi urządzeniami sportowymi , która nigdy nie została zrealizowana.

W 1952 r. na krótko miejski basen oraz stadion przy ul. Wojskowej został przekazany na potrzeby stacjonujących w Siedlcach jednostek wojskowych, ale po roku stadion wrócił pod zarząd Kolejarza Siedlce, a basen pod zarząd PKKF.

Po 1957 r. stadion stał się własnością Zrzeszenia Sportowego Spółdzielczości „Start”. Stało się tak w wyniku przekształceń siedleckich klubów sportowych. Latem 1955 r. KS Kolejarz Siedlce połączył się z zakładowym Kołem Sportowym PKS (Przedsiębiorstwo Komunikacji Samochodowej). Siedzibę klubu przeniesiono z budynku PKP do oddziału PKS . W grudniu 1955 r. KS Kolejarz zmienił nazwę na KS Pogoń, a jego patronem na krótko stał się PKS. W latach 1953-1956 w Siedlcach istniał drugi klub sportowy, KS Start-Podlasie , przy którym były m.in. sekcje boksu, kolarstwa i hokeja na lodzie.

Po kilku miesiącach dyskusji, w 1957 r. z inicjatywy zarządów Pogoni i Podlasia, przy akceptacji władz Siedlec oraz przychylnym stanowisku Rady Głównej ZSSP Start, w sali konferencyjnej Komitetu Miejskiego PZPR zwołano walne zebranie członków obu klubów. Podjęto na nim decyzję o połączeniu i utworzeniu nowego Klubu Sportowego Start-Pogoń Siedlce (inne używane nazwy do 1984 r. Klub Sportowy Spółdzielczości, podporządkowanego organizacyjnie ZSSP Start, który od tej pory finansował wraz z klubem wszelkie inwestycje na terenach przy ul. Wojskowej.

Na początku lat 60. na stadionie w miejsce toru żużlowego przywrócono bieżnię lekkoatletyczną. Sekcja żużlowa KS Kolejarz została zlikwidowana jeszcze w 1953 r., a jej czołowi zawodnicy odeszli do innych polskich klubów. Jednak mimo braku w mieście drużyny, przez kilka następnych sezonów na torze przy ul. Wojskowej wciąż organizowano zawody. W obecności wielotysięcznej widowni w Siedlcach rozgrywały mecze I-ligowy team Budowlanych (Skra) Warszawa oraz II-ligowy zespół Budowlanych (Resovia) Rzeszów.

Pod koniec lat 60., u schyłku okresu „małej stabilizacji” w Siedlcach zaczęto zastanawiać się jak przerwać marazm inwestycyjny oraz wybić się na miasto o randze ponadpowiatowej. To wtedy też zrodziła się w środowisku sportowym miasta, w którym Pogoń odgrywała dominującą rolę, śmiała myśl o budowie w Siedlcach sztucznego lodowiska i dużej hali sportowej jakiej nie miały okoliczne miasta. To wtedy właśnie naradziła się w Siedlcach myśl o budowie sztucznego lodowiska . W 1968 r. powstał społeczny komitet budowy sztucznego lodowiska przy ul. Prusa.

Równolegle trwały starania o wybudowanie w Siedlcach pełnowymiarowej hali sportowej, także przy ul. Prusa. Hala została otwarta 9 lipca 1970 r. Na tamte lata był to okazały obiekt, wybudowany przy wsparciu P.P. Totalizator Sportowy. Parkiet o wymiarach 36×18 m, widownia z 600 miejscami, na piętrze dodatkowa sala gimnastyczna o wymiarach 21×12 m, na parterze i w piwnicy pomieszczenia biurowe, szatnie i kilka pokoi hotelowych, a obok budynek z siłownią. Po przecięciu wstęgi i przemówieniach partyjnych notabli, m.in. I sekretarza KMiP PZPR w Siedlcach Tadeusza Cipkowskiego, odbył się mecz reprezentacji Polski seniorek w piłce ręcznej z kadrą młodzieżową szczypiornistek, natomiast dzień później międzynarodowe spotkanie drużyn siatkarzy Węgry – Rumunia . Nikt wtedy nie spodziewał się, że 40 lat później, kiedy miasta wielkości Siedlec będą już miały wielofunkcyjne obiekty widowiskowo-sportowe, hala ta wciąż będzie reprezentacyjnym obiektem sportowym 80-tysięcznego grodu. Niepostrzeżenie się zestarzeje, pierwszy remont z prawdziwego zdarzenia zostanie przeprowadzony dopiero w 1996 r. przed Międzynarodowym Memoriałem Władysława Pytlasińskiego w zapasach st. klasyczny, a następny, by uratować ją przed zupełną degradacją, w 2008 r. Wtedy jednak środowisko sportowe miasta autentycznie cieszyło się, Siedlce były w awangardzie inwestycji sportowych w woj. warszawskim.

Obok hali niebawem rozpoczęto budowę sztucznego lodowiska, które oddano do użytku 20 kwietnia 1975 r. Po uroczystym otwarciu Torparku hokeiści Pogoni (wicemistrzowie ligi okręgowej) wzmocnieni kilkoma zawodnikami I-ligowego Baildonu Katowice, rozegrali mecz ze słynną czeską drużyną, SC Slavia Praga. Zawody oglądał nadkomplet publiczności (podobno ponad trzy tysiące), Pogoń przegrała tylko 4:5, a po gole dla gospodarzy strzelili Jobczyk i Mrowiec . Władze miasta obiecały zadaszyć lodowisko w ciągu roku, ale zrobią to dopiero po 35 latach, prawdopodobnie jeszcze w 2010 r.

Po likwidacji na początku lat .70 starego stadionu przy ul. Prusa pod inwestycje siedleckiej uczelni, wiosną 1975 r. obok hali i lodowiska gotowy był już stadion z płytą piłkarską i bieżnią, jednak by nie zniszczyć zbyt szybko świeżo zasianej trawy, mecze rozgrywano na nim dopiero od jesieni. Hala, lodowisko i stadion przy ul. Prusa od ich wybudowania do 1991 r. były własnością komunalną i znajdowały do 1992 r. pod zarządem kilka razy przekształcanych Powiatowego, Miejskiego oraz Wojewódzkiego Ośrodka Sportu i Rekreacji.

Przy okazji warto dodać, że 19 października 1974 r., podczas Ogólnopolskiej Inauguracji Szkolno-Akademickiego Roku Sportowego ( w Siedlcach było wtedy 8 szkół podstawowych, 10 średnich i 1 wyższa), w obecności ministra oświaty Jerzego Kuberskiego obok lodowiska, hali i stadionu na terenach przy ul. Wiszniewskiego wmurowano kamień węgielny pod krytą pływalnię. Obiecany mieszkańcom nowoczesny basen nigdy w tym miejscu nie powstał. Mieszkańcy miasta od ponad 30 lat posiadają tzw. cegiełki sprzedawane w celu społecznego wsparcia tej budowy . Pomysł na tę inwestycję zarzucono na początku lat 90. ze względu na problemy z własnością gruntów. Zarezerwowane na krytą pływalnię w budżecie miasta pieniądze władze Siedlec przekazały na budowany wraz z Kuratorium Oświaty szkolny basen przy Szkole Podstawowej nr 8 na os. Warszawska, który oddano do użytku na początku 1993 r. Natomiast aquapark z pływalnią z prawdziwego zdarzenia powstanie być może na błoniach przy ul. Północnej obok budowanego stadionu piłkarskiego, ale nie wcześniej niż w 2012 r.

W tym okresie, w połowie lat 70, dzięki wsparciu P.P. Totalizator Sportowy gruntownej modernizacji poddany został po raz ostatni stadion przy ul. Wojskowej. W tamtej dekadzie wybudowano także dla pingpongistów pawilon Pilawa, który służył im do 2005 r. Za pieniądze KS Start-Pogoń i ZS Start odwodniono i zrekultywowano wówczas płytę boiska piłkarskiego oraz odnowiono trybuny . Od tamtej pory, przez ponad 30 lat na tym obiekcie prowadzono już żadnych większych prac remontowych.

Po przemianach ustrojowych zapoczątkowanych czerwcowymi wyborami w 1989 r. doszło także do przekształceń organizacyjnych i własnościowych w zakresie kultury fizycznej i sportu. W ustawie o samorządzie gminnym z 8 marca 1990 r. znalazł się bowiem zapis, że zaspokojenie zbiorowych potrzeb wspólnoty samorządowej w zakresie kultury fizycznej, rekreacji i sportu należy do zadań własnych gminy . W przypadku wspólnoty samorządowej miasta Siedlce, zadania te od czerwca 1990 r. przejęła obligatoryjnie wybrana w majowych wyborach samorządowych Rada Miasta Siedlce i jej organy wykonawcze: Zarząd Miasta i Prezydent.

W 1990 r. ze wspierania znajdującego się w fatalnej sytuacji finansowej MZKS Start-Pogoń wycofało się Zrzeszenie Sportowe Start. Gdy mający 50 milionów złotych długu klub stracił najważniejszego patrona, zwołane 29 lipca 1992 r. Walne Nadzwyczajne Zebranie Sprawozdawczo-Wyborcze MZKS Start-Pogoń podjęło uchwałę o przyjęciu nazwy Miejski Klub Sportowy Pogoń i przejściu pod patronat miasta.

Także w 1990 r. samorządowe władze miasta rozpoczęły negocjacje z Radą Główną ZS Start w sprawie przekazania miastu obiektów sportowych przy ul. Wojskowej. Rozmowy zakończyły się dopiero w czerwcu 1992 r., miasto nabyło nieodpłatnie obiekty oraz 49/100 udziałów w budynku hotelowym .

Podczas sesji Rady Miejskiej zwołanej 29 września 1992 r. radni podjęli uchwałę o likwidacji z końcem roku Miejskiego Ośrodka Sportu i Rekreacji oraz przekazaniu jego sekcji, szkoleniowców i zadań związanych z administrowaniem majątkiem ośrodka do Miejskiego Klubu Sportowego Pogoń. Jednocześnie uchwałą nr 267 radni usankcjonowali powołanie MKS Pogoń, który miał podpisać z Zarządem Miasta porozumienie w sprawie zlecenia klubowi przez miasto Siedlce realizacji zadań własnych z zakresu sportu i rekreacji . Klub odwlekał podpisanie tego porozumienia nie godząc się na proponowane warunki realizacji przekazywanych zadań. Ostatecznie strony podpisały dokument 19 lutego 1993 r. na posiedzeniu zarządu MKS Pogoń. Działająca w nowej formule organizacyjnej Pogoń stała się administratorem stadionów przy ul. Wojskowej i ul. Prusa, hali przy ul. Prusa (do której przeniesiono biuro klubu) oraz ośrodka wypoczynkowego w Kisielanach. Od tego roku MKS Pogoń na podstawie umowy, którą strony zmodyfikowały m.in. w 2000 r., uzyskiwał z budżetu miasta dotacje na utrzymanie i remonty obiektów oraz szkolenie młodzieży w prowadzonych sekcjach sportowych.

W następnych latach władze Siedlec zadecydowały o kilku inwestycjach, już na własnych obiektach komunalnych, ale administrowanych przez MKS Pogoń. W 1995 r. za pieniądze z budżetu miasta wyremontowano halę sportową przy ul. Prusa, a w 1996 r. zakończono modernizację stadionu przy ul. Prusa, na którym po zmianie geometrii stadionu m.in. nawierzchnia mineralna bieżni lekkoatletycznej oraz rozbiegi na rzutniach i skoczniach została zastąpiona przez nawierzchnię syntetyczną Sportflex SX produkcji włoskiej firmy Mondo, natomiast na trybunach w miejsce tradycyjnych drewnianych ławek zamontowano nowoczesne plastikowe siedziska . Pierwszą imprezą rangi mistrzowskiej zorganizowaną na tartanowej bieżni były przeprowadzone 19 września 1996 r. Młodzieżowe Mistrzostwa Polski w biegu na 10 km kobiet i mężczyzn.

W tym czasie nie modernizowany od ponad 20 lat stadion przy ul. Wojskowej był w coraz gorszym. Jego los praktycznie został przesądzony 31 maja 2001 r. na sesji rady Miasta kiedy radni rozpatrywali projekt zagospodarowania przestrzennego obszaru ze stadionem, w którym działki od strony Wojskowej i Piłsudskiego przeznaczono pod budownictwo usługowe. Przeciwko wystawieniu ich na sprzedaż protestował m.in. radny i wiceprezes OZPN Krzysztof Karaś. Wskazał na błędy projektantów, przez które na okrojonym terenie w przyszłości po modernizacji powstanie co najwyżej powstanie stadion z małym boiskiem piłkarskim, na którym będzie można rozgrywać tylko mecze III ligi, a płyta nie będzie miała wymiarów koniecznych przy organizacji spotkań I i II ligi oraz międzypaństwowych . Projekt skierowano do poprawki, ale rządząca wówczas miastem koalicja Akcji Wyborczej Solidarność, Siedleckiego Towarzystwa Samorządowego i radnych z innych prawicowych ugrupowań , postawiła na swoim. Nieco później przeforsowała nowy plan zagospodarowania terenu, a jedną z działek, na której obecnie jest Galeria S, sprzedała.

Sprawa przyszłości tego stadionu wróciła w 2003 r. Sprzedaż działki przylegającej do obiektu od strony ul. Wojskowej była przedmiotem ostrych polemik lokalnych polityków podczas jesiennych wyborów do Rady Miasta oraz na prezydenta miasta, którym został ponownie Mirosław Symanowicz. Po wyborach władze miasta odeszły od krytykowanej pierwszej propozycji modernizacji stadionu i do lata 2003 r. było gotowe „Studium programowo-przestrzenne lokalizacji stadionu, które sporządziła biuro projektowe Arconel z Lublina. Pod kierunkiem architekt Ewy Lebiedzkiej-Nowakowskiej powstał projekt stadionu w Siedlcach, wzorowany obiekcie piłkarskim Górnika Łęczna, jednym z najładniejszych w Polsce, zaprojektowanym przez wspomniane biuro. Koszt modernizacji siedleckiego stadionu oszacowano na ok. 30 mln zł, ale takiej kwoty samorząd miasta nie mógł wtedy wyłożyć. Rozważano podzielenie prac na etapy, w pierwszej kolejności przesunięcie płyty piłkarskiej i budowę części trybun za ok. 10 mln zł, ale i to było za dużo możliwości finansowe miasta. Koncepcję tę z czasem zarzucono i nigdy nie została zrealizowana.

Wiosną 2007 r. pomiędzy władzami Siedlec a zarządem MKS Pogoń doszło do ostrego sporu na tle administrowania komunalnymi obiektami sportowymi, które były coraz bardziej zaniedbane. Po listopadowych wyborach w 2006 r. przewodniczącym Rady Miasta został Mariusz Dobijański z Platformy Obywatelskiej, a prezydentem Siedlec Wojciech Kudelski z Prawa i Sprawiedliwość. Władzę w Siedlcach objęła zawiązana przez PiS i PO koalicja „Zgoda i rozwój”, która szybko zaczęła wcielać w życie nową koncepcję organizacji zarządzania sportem i rekreacją w Siedlcach. Koncepcja ta została wypracowana m.in. na kilku spotkaniach radnych ze przedstawicielami środowiska sportowego miasta, które były organizowane od stycznia 2007 r.

Jednym z jej elementów było utworzenie Ośrodka Sportu i Rekreacji. Samorządowcy zarzucali zarządowi MKS Pogoń m.in. złe administrowanie stadionami, które ulegały postępującej degradacji. Rządząca miastem koalicja PO-PiS uznała, że jedynym sposobem poprawy sytuacji będzie ich odebranie klubowi obiektów i przekazanie ich do OSiR-u. Spór między miastem a klubem został zakończony latem rozwiązaniem umowy. Doszło do tego na spotkaniu prezesa klubu Grzegorza Pliszki i dyrektora Arkadiusza Mączki z władzami miasta, które odbyło się 28 czerwca. Podpisane porozumienie zakładało, że miasto przejmie obiekty od 1 lipca. Obradujące 2 lipca 2007 r. Walne Zebranie Sprawozdawcze członków MKS Pogoń zatwierdziło decyzję zarządu klubu bez zastrzeżeń.

Ośrodek Sportu i Rekreacji został utworzony we wrześniu na podstawie uchwały Rady Miasta z 30 sierpnia 2007 r. . Najpierw p.o. dyrektora OSiR-u był Jarosław Połeć, następnie zastąpił go na tym stanowisku Andrzej Sitnik, były zapaśnik i trener w tej dyscyplinie oraz dyrektor Szkoły Podstawowej nr 7. Konsekwencją powołania ośrodka było przeniesienie siedziby MKS Pogoń z głównych pomieszczeń administracyjnych w hali sportowej najpierw do pokoju po wypożyczalni nart i łyżew, a następnie do pomieszczeń na tyłach hali, w których znajdowało się mieszkanie podnajmowane sportowcom Pogoni pochodzącym spoza Siedlec.

OSiR przejął w zarząd stadiony przy ul. Wojskowej oraz ul. Prusa, korty, płytę dawnego lodowiska i halę sportową przy ul. Prusa oraz boiska treningowe przy ul. Północnej. W następnych miesiącach za pieniądze z budżetu miasta stadion lekkoatletyczny i pozostałe obiekty przy ul. Prusa zostały ogrodzone, a na trybunach wymieniono siedziska. Ponadto przeprowadzono gruntowny remont hali sportowej. OSiR w swoim statucie ma też zapisany obowiązek organizacji imprez rekreacyjnych dla mieszkańców miasta, który z różnym skutkiem zaczął realizować .
Jednocześnie rządząca miastem koalicja PO-PiS od 2007 r. lansowała koncepcję budowy nowoczesnego stadionu piłkarskiego na błoniach przy ul. Północnej, a teren ze stadionem przy ul. Wojskowej wystawić na sprzedaż pod galerię handlową. Koncepcja ta miała wielu przeciwników, ale nie jej realizacji nie zatrzymało nawet referendum ogłoszone w tej sprawie z ich inicjatywy na początku 2010 r. Mieszkańcy miasta w referendum poparli projekt władz miasta, a nie sugestię inicjatorów referendum by w centrum miasta wybudować aquapark lub inny obiekt użyteczności publicznej.

Kilkuletnie przygotowania do budowy stadionu na błoniach zakończone zostały jesienią 2009 r. Agencja Rozwoju Miasta S.A. jako inwestor uzyskała kredyt bankowy na inwestycję poręczony przez miasto, a w ogłoszonym przetargu na wykonawcę wybrała konsorcjum Polimex-Mostostal S.A Siedlce – PAGRO Brukarsko-Drogowa PHU. Umowa na realizację I etapu budowy Powiatowego Ośrodka Sportu, Rekreacji, Rehabilitacji i Turystyki podpisana została w Urzędzie Miasta 15 grudnia. Nowy stadion oraz dwie płyty treningowe mają powstać do końca 2011 r. Jeśli tak się stanie, władze Siedlec będą zabiegać o status ośrodka pobytowego i goszczenie jednej z reprezentacji narodowych uczestniczących w EURO-2012. Robotnicy weszli na plac w marcu 2010 r.

Ponadto wiosną 2010 r. został rozpisany przetarg na sprzedaż terenu ze starym stadionem, a pieniądze uzyskane z tej transakcji zostały przeznaczone na spłatę kredytu zaciągniętego na nowy stadion, przygotowanie dokumentacji aquaparku na błoniach i inne miejskie inwestycje.

źródło: archiwum Sławomira Kindziuka