Jedynym boiskiem piłkarskim w Siedlcach do 1925 roku był plac ćwiczeń na Roskoszy, który należał do 9 Pułku Artylerii Ciężkiej, wykorzystywany także przez 22. Pułk Piechoty.
Prawdopodobnie boisko było pełnowymiarowe, choć nierówne, z bramkami, które posiadały druciane siatki. W koszarach był także, zbudowany przez żołnierzy tor jeździecki z przeszkodami. W jednostce było także wytyczone boisko do siatkówki z zawieszoną siatką.
Istniejący od niespełna roku Klub Sportowy Strzelec w połowie 1922 roku otrzymał plac pod „boisko sportowe o wymiarach 95×75 m w środku miasta”. Teren znajdował się przy ówczesnej ul. Warszawskiej. Wcześniej w tym miejscu znajdował się plac musztry, gdzie ćwiczyli, od drugiej połowy XIX wieku żołnierze stacjonujących w Siedlcach jednostek. Zbierali się na nim także na gry i zabawy rekreacyjne siedleccy gimnazjaliści. Także plac był wykorzystywany przez więźniów ze znajdującego się po drugiej stronie ulicy więzienia. W 1923 roku w dni targowe plac wykorzystywano jako zajazd dla furmanek i targ koński. W tymże roku cały dochód z przeprowadzonego tygodnia sportowego przeznaczono na zakup tego terenu z przeznaczeniem na boisko sportowe.
Do połowy 1924 roku Powiatowa Rada Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego zebrała na budowę stadionu 4 tys. zł, za którą kupiono materiał drzewny. W tym samym roku władze miasta zdecydowały o przekazaniu placu przy ul. Warszawskiej wojsku.
Jako, że czterohektarowy teren znajdował się blisko centrum już na początku 1925 r. siły wojskowe i hufce szkolne PW rozpoczęły budowę reprezentacyjnego stadionu 9. Dywizji Piechoty.
Do jesieni była gotowa trybuna, główne boisko piłkarskie, boisko treningowe, 350-metrowa bieżnia, rzutnie i tor przeszkód. Tak więc w ciągu roku (niektóre obiekty i część prac wykończono trochę później) w Siedlcach stanął okazały stadion. Cały obiekt był ogrodzony półmetrową podmurówką, z krytą drewnianą trybuną na 200 osób i otwartą na 3 tys. miejsc, a także kortami tenisowymi, strzelnicą i pawilonem.
W listopadzie 1925 roku odbyło się otwarcie stadionu, tuż przed meczem piłkarzy Strzelca Siedlce i Makabi Warszawa., mecz który został rozegrany w zamieci zakończył się remisem 2:2. O jakości murawy świadczył fakt, że stadion chwalili przyjeżdżający na mecze Ligi Polskiej piłkarze z Warszawy, Krakowa, Chorzowa, Poznania i Lwowa.
W 1936 roku po reorganizacji siedleckiego sportu stadion dywizyjny został przekazany w zarząd istniejącego od tego roku Wojskowego Klubu Sportowego, którego prezesem był płk Leopold Endel-Ragis. Już wtedy WKS planował modernizację podupadającego obiektu.
Od 1937 roku do wybuchu II wojny światowej stadionem zarządzały władze miejskie. Wśród mieszkańców Siedlec krążyła nowa nazwa, nie mówiono o nim stadion, ale „boisko dywizyjne z kortami tenisowymi”.
źródło: własne / archiwum Sławomira Kindziuka; foto: archiwum Sławomira Kindziuka
