Po odzyskaniu niepodległości władze odrodzonej Polski przystąpiły do budowy systemu szkolnictwa. W latach 1919-29 do szkół stopniowo wprowadzano przedmiotowy system nauczania. Wśród jedenastu przedmiotów obowiązkowa dla wszystkich była gimnastyka w wymiarze dwóch godzin lekcyjnych tygodniowo.
Wstępna przebudowa systemu szkolnictwa zakończyła się w roku szkolnym 1926/27, a we wszystkich klasach szkół powszechnych i gimnazjów obowiązkowy wymiar ćwiczeń cielesnych wzrósł z dwóch lekcji (po 45 minut) do trzech (po 50 minut).
Jednym z ustawowych zadań wychowawczych szkoły był rozwój fizyczny uczniów oraz troska o zdrowie, sprawność i dzielność, poprzez organizację im ćwiczeń cielesnych oraz gier i zabaw. W Siedlcach budowa i rozwój systemu szkolnictwa rozpoczęła się 1 października 1917 roku od przejęcia szkół od okupacyjnych władz niemieckich przez sekcją oświatową Komitetu Obywatelskiego. W tym czasie w Siedlcach istniało osiem szkół podstawowych, w których było 1300 uczniów. W końcu lat 30-tych w ośmiu szkołach ze 106 oddziałach naukę pobierało około pięć tysięcy uczniów. W okresie międzywojennym istniejące w Siedlcach szkoły średnie poddawano dwukrotnej reorganizacji. W czterech szkołach i fili w 1939 roku naukę pobierało 1550 uczniów. Z kolei siedem szkół zawodowych, które istniały w latach 1918-39 również były kilkakrotnie reorganizowane.
Jednym z zadań wskazywanych w statutach tych szkół był zapis, aby uczeń „ćwiczył i usprawniał ciało, a by zawsze być dzielnym i zdolnym do znoszenia niewygód”. Ambitny program dwóch godzin obowiązkowych gimnastyki od początku był trudny do realizacji. Główny powód to brak wykwalifikowanych nauczycieli do prowadzenia zajęć, fatalny stan i niewielka ich ilość boisk i sal gimnastycznych, brak sprzętu i zbyt małe środki na ten cel.
Początkowo w siedleckich szkołach powszechnych w ramach zajęć z wychowania fizycznego dzieci miały po południu urządzane gry i zabawy, a zimą zajęcia na ślizgawce. Brak nauczycieli władze oświatowe starały się uzupełniać poprzez różne kursy. Po 1930 roku w powiecie siedleckich utworzono dziewięć Ośrodków Metodycznych Wychowania Fizycznego. Starano się podejmować działania o poprawę warunków do uprawiania sportu. Przy szkołach znajdowały się małe boiska gimnastyczne, były jednak słabo wyposażone i nie spełniały wystarczająco swojej roli. W 1929 roku Komitety Rodzicielskie Szkół Podstawowych nr 1 i 3 podjęły decyzję o wspólnej sali gimnastycznej, którą oddano do użytku w roku szkolnym 1934/35. Był to pierwszy w Siedlcach kryty obiekt sportowy do prowadzenia lekcji wf. Jego kubatura wynosiła 1500 m kw., a koszt inwestycji wyniósł ponad 12 tys. zł.
W wybudowanej w 1934 roku sali w Szkole Podstawowej nr 6 przy ul. Starowiejskiej znajdowała się specjalna sala rekreacyjna, w której młodzież spędzała przerwy, a także przeprowadzano w niej krótkie lekcje gimnastyki. W pozostałych szkołach powszechnych sale rekreacyjne były mniejsze i słabiej wyposażone. Z czterech istniejących w Siedlcach gimnazjów salę gimnastyczną miało od 1937 roku gimnazjum im. Prusa, a przy pozostałych trzech sale rekreacyjno-gimnastyczne były małe.
W roku szkolnym 1934/35 ze 125 szkół powszechnych istniejących w Siedlcach i powiecie tylko pięć miało sale gimnastyczne, przy 14 były sale rekreacyjne, przy 72 boiska, przy 67 dziedzińce, a przy 38 urządzone placyki. Brakowało także wyposażenia.
źródło: własne / archiwum Sławomira Kindziuka; foto: archiwum Sławomira Kindziuka
