Brak zadawalających wyników sportowców Pogoni i Podlasia, a także odpowiedniej kadry szkoleniowej i stałe trudności finansowe obu klubów sprawiły, że w drugiej połowie 1960 roku działacze i władze administracyjno-polityczne zaczęli coraz częściej mówić o połączeniu wysiłków, zorganizowaniu jednego silnego klubu miejskiego, który będzie posiadał odpowiednią bazę i środki finansowe na działalność.
29 września 1960 roku w sali Technikum Mechanicznego odbyło się spotkanie przedstawicieli KS Pogoń, KS Start-Podlasie, KMiP PZPR, WkKFiT oraz ZSSP Start. Nie było nikogo z patronującej Pogoni – Federacji Komunikacyjnych Klubów Sportowych Kolejarz. Powołano komisję, która miała doprowadzić do połączenia klubów. Delegaci uważali fuzję za najlepsze rozwiązanie, wskazując, że utworzenie mocnego klubu w miejsce dwóch słabych podniesie poziom sportu w mieście. Szacowano, że po połączeniu na siedem sekcji potrzebna będzie dotacja w wysokości około 200 tys. zł. Obecny na spotkaniu przedstawiciel ZSSP Start zadeklarował, że zrzeszenie spółdzielcze przekaże w 1961 r. nowemu klubowi 170 tys. zł. Resztę obiecał zdobyć z wojewódzkiego budżetu Jerzy Grzechociński, wiceprzewodniczący WKKFiT w Warszawie. Uczestnicy spotkania ustalili, że nowy klub przyjmie nazwę KS Start-Pogoń. Kwestię klubowego emblematu rozwiązano w ten sposób, że z dotychczasowego znaku Podlasia wzięto część koła zębatego, w które wkomponowano herb Siedlec, będący do 1955 roku także herbem Pogoni.
Przygotowania do połączenia rozpoczęto 23 listopada 1960 roku. W sali siedleckiego Domu Partii (siedziba Urzędu Miasta i Rady Miasta) odbyły się zebrania działaczy KS Pogoń oraz KS Start-Podlasie, na których dyskutowano o fuzji. Następnie, 14 grudnia 1960 roku w tym samym miejscu odbyły się walne zebrania członków obu klubów, które podjęły uchwały o połączeniu. Po ich zakończeniu odbyło się wspólne zebranie założycielskie KS Start-Pogoń. Prezesem został Józef Bujalski, a do zarządu weszli działacze z obydwu klubów. W momencie połączenia w Pogoni było pięć sekcji: piłki nożnej, tenisa stołowego, tenisa ziemnego, szachowa i piłki siatkowej kobiet. W Podlasiu trzy: piłki nożnej, hokeja na lodzie i bokserska.
Sekcje piłkarskie zostały połączone w październiku po wycofaniu drużyny Podlasia z B klasy. W kadrze seniorów, prowadzonej przez Zbigniewa Konkę, było ponad 30 zawodników, podzielonych na dwie drużyny: podstawową i rezerw. Utrzymano także sekcje tenisa ziemnego, tenisa stołowego, piłki siatkowej kobiet, szachowej i hokeja na lodzie. Z kolei sekcja bokserska była w głębokim kryzysie, na początku listopada będące w likwidacji Podlasie wycofało drużynę z B klasy. Po odejściu trenera Jańczaka, jesienią w szkółce, mającej zajęcia w sali gimnastycznej SP nr 1, trenowało 30 młodych bokserów. Szkółka w 1961 roku została definitywnie rozwiązana i podzieliła los upadłych w tych latach kilku sekcji: żużlowej, pływackiej, kolarskiej i piłki siatkowej mężczyzn.
Po fuzji klubów działacze nawiązali ścisłe kontakty z siedleckimi zakładami i spółdzielniami pracy. Pracownicy Ekspozytury PKS w Siedlcach, jako pierwsi opodatkowali się na rzecz klubu, płacąc miesięcznie złotówkę na rozwój sekcji sportowych w klubie. Pomogli także w zakupie pierwszego klubowego autokaru. Podobnego wsparcia udzieli pracownicy kilku innych, dużych zakładów z terenu miasta. W połowie dekady dobrowolną składkę płaciło ponad 4 tysiace osób. Rewanżując się KS Start-Pogoń, jako jeden z pierwszych zainicjował „akcję otwartych boisk”. Pracownicy współpracujących z klubem zakładów mieli bezpłatny wstęp na rozgrywane w Siedlcach mecze ligowe oraz mogli uczestniczyć w organizowanych przez klub imprezach rekreacyjnych. W tym celu klub powołał sekcję imprez masowych.
Pogoń była wielokrotnym organizatorem wojewódzkich i centralnych Spartakiad ZSSP Start, rozgrywanych z podziałem na sport wyczynowy, sport masowy i sport inwalidów.
Dzięki entuzjazmowi działaczy i sportowców po fuzji, wszystkie sekcje poprawiły wyniki sportowe. Jak pisała prasa, „Pogoń jest w okresie prosperity”. W 1965 roku w klubie było osiem sekcji. Największym zainteresowaniem cieszyły się mecze hokeistów, którzy w marcu 1964 roku awansowali z A klasy do ligi okręgowej, będącej w rzeczywistości ligą międzywojewódzką. Poza zespołami z Mazowsza i Warszawy, grały w niej drużyny z województwa białostockiego (Supraślanka) i lubelskiego Lublinianka, Chełmianka). Siatkarze w 1966 roku walczyli o awans do I ligi. W swojej grupie zajęli piąte miejsce. Gdyby uplasowali się o jedną pozycję wyżej, graliby w II lidze, którą Polski Związek Piłki Siatkowej ponownie utworzył od sezonu 1966/67. Na trzecim poziomie rozgrywek (liga okręgowa) występowali tenisiści stołowi. W klasach A grały siatkarki i piłkarze, rozwijała się sekcja lekkoatletyczna, w której mocną grupę sprinterów budował trener Winicjusz Nowosielski.
źródło: własne / archiwum Sławomira Kindziuka; foto: archiwum Sławomira Kindziuka
