Entuzjazm wśród działaczy i sportowców po fuzji dwóch siedleckich klubów znacznie osłabł w drugiej połowie lat 60-tych.
Z płacenia miesięcznych składek w ramach „akcji otwartych boisk”, mimo podjętych zobowiązań, wycofały się niektóre przedsiębiorstwa np. PKP i Zakłady Drobiarsko-Jajczarskie. Klubowy budżet, uzupełniany dotacjami z ZG ZSSP Start i niewielkimi dochodami własnymi (bilety, wynajem obiektów) nie pokrywał w pełni niezbyt wygórowanych potrzeb wszystkich dyscyplin (koszty szkolenia młodzieży, zatrudnienie trenerów, wyjazdów na zawody). Dlatego zarząd likwidował lub reaktywował sekcje oraz odrzucał lub przyjmował propozycje założenia nowych.
W 1965 roku działacze zastanawiali się czy nie reaktywować sekcji pływackiej. Miasto dysponowało basenem, na którym wcześniej odbywały się Mistrzostwa Mazowsza, ale odstąpili od pomysłu ze względu na brak pieniędzy.
W 1967 roku zarząd przekazał ze względu na słaby poziom drużynę siatkarek do konkurencyjnego MKS Czarni Siedlce, a sekcję tenisa ziemnego zlikwidował po zamianie stadionowych kortów na asfaltowe boisko do gier zespołowych. W sierpniu tego roku działacze zgłosili drużynę koszykarzy do warszawskiej B klasy na sezon 1967/68, ale po dwóch latach, gdy zawodnicy grali w A klasie rozwiązali ją ze względu na braki w budżecie i kłopoty z zapewnieniem sali o odpowiednich wymiarach.
Utworzona w marcu 1972 roku sekcja kolarska przejęła kolarzy ze zlikwidowanej sekcji LZS Siedlce, jednak została zlikwidowana już po dwóch latach, ze względu na zbyt wysokie koszty zakupu nowego sprzętu. Nawet niewymagająca dużych nakładów finansowych sekcja szachowa kilka razy zmieniała przynależność klubową z tych powodów. W 1965 roku zarząd stojąc przed problemem jej całkowitej likwidacji, przekazał sekcję do Klubu ZMS Pod Jackiem, skąd wróciła do Pogoni w 1967 roku na wniosek czołowej szachistki Zofii Sochackiej. W tym okresie sekcja należała do najlepszych na Mazowszu. Po kolejnym wyjściu z Pogoni w 1972 roku szachiści najpierw grali w mazowieckiej okręgówce pod nazwą PDK (Powiatowy Dom Kultury) Siedlce, od 1974 roku pod nazwą Ognisko TKKF Budowlani Siedlce , by jesienią 1975 roku wrócić do Pogoni, jako jej piąta sekcja.
W 1968 roku z inicjatywy Henryka Augustyniaka została utworzona sekcja piłki ręcznej mężczyzn, której drużyna od następnego roku zaczęła grać w mazowieckiej A klasie, a rok później klub zlikwidował sekcję siatkarzy.
Liczba zawodników i zawodniczek trenujących zmieniała się w zależności od ilości sekcji (od czterech do ośmiu) i sytuacji finansowej klubu. W 1970 roku klub szkolił 326 sportowców, a w 1983 roku około 300. Większość zawodników stanowili wychowankowie klubu, a klub starał się objąć szkoleniem jak największa liczbę dzieci i młodzieży. Trenerzy wyszukiwali talenty obserwując rozgrywki lig szkół podstawowych w piłce nożnej i hokeju na lodzie.
W 1963 roku Pogoń wraz z MKS Czarni rozpoczęła organizację cyklicznych czwartków lekkoatletycznych dla dzieci.
Rozwój klubie halowych gier zespołowych, poza piłką nożną, ograniczał brak w Siedlcach nie tylko hali sportowej, ale nawet szkolnej sali gimnastycznej o pełnych wymiarach (40×24).
Do 1969 roku siatkarze rozgrywali swoje ligowe spotkania w halach w Rembertowie, Mińsku Mazowieckim, Siemiatyczach i Łukowie, natomiast koszykarze w Łukowie lub w sali SP nr 4. Władze klubu i miasta wielokrotnie zauważały problem ubogiej bazy sportowej Pogoni, jako jednej z przyczyn wolnego rozwoju klubu i sportu w Siedlcach. Problem braku hali został rozwiązany w 1970 roku po oddaniu do użytku obiektu przy ul. Prusa. Natomiast piłkarze i rugbiści jeszcze przez wiele lat narzekali na brak boisk treningowych. W wyniku nadmiernej eksploatacji mury stadionów trzeba je było co kilka lat poddawać renowacji. Stwierdzano, że na urządzenie dodatkowych boisk brakuje pieniędzy, nie są one uwzględniane w planach lub miasto nie jest dysponentem wskazanych placów. Były to działki należące do zakładów pracy, spółdzielni mieszkaniowej lub jednostki wojskowej, a korespondencja z nimi nie przynosiła pożądanych efektów.
W 1970 roku szacowano, że w klubie powinno pracować w sześciu sekcjach sześciu trenerów i dziewięciu instruktorów, natomiast zajęcia ze sportowcami prowadziło trzech trenerów, jeden nauczyciel wf, trzech instruktorów, jeden pomocnik instruktora i jeden starszy zawodnik. W 1972 roku w klubie było 18 trenerów i instruktorów, ale tylko trzech na pełnych etatach, pozostali pracowali na pół etatu lub okresowe umowy. Z kolei w 1981 roku sportowców w pięciu sekcjach szkoliło czterech trenerów i 11 instruktorów.
Podczas posiedzeń zarządu zwracano także uwagę na zbyt małą ilość działaczy społecznych. Zdarzały się sytuacje, że przez kilka lat poza szkoleniowcem i zawodnikami w sekcjach tenisa stołowego, tenisa ziemnego, kolarstwa, lekkiej atletyki czy szachów nie było żadnego działacza. Sposobem na zachęcenie do pracy w klubie było kilkakrotne rozszerzanie zarządu i powoływanie na jego członków dyrektorów, wicedyrektorów lub osoby wydelegowane przez zakład do współpracy z klubem. W 1967 roku utworzono 9-osobowe Prezydium Zarządu do bieżącego kierowania klubem, a kolejnych 17 osób powołano w skład Plenum Zarządu, w którym znaleźli się przedstawiciele kilkunastu zakładów pracy.
źródło: własne / archiwum Sławomira Kindziuka; foto: Okuniewski / archiwum Sławomira Kindziuka
