W latach 1918-39, a więc w okresie dwudziestolecia międzywojennego, w Siedlcach działało 14 klubów i stowarzyszeń sportowych, zarówno polskich, jak i żydowskich.
W tym okresie w Siedlcach istniał największy na Południowym Podlasiu garnizon Wojska Polskiego12, w skład którego wchodziły m.in. dowództwo 9 DP, 22 pułk piechoty, 9 pułk artylerii ciężkiej oraz 9 pułk artylerii lekkiej. Były one częścią Okręgu Korpusu nr IX z siedzibą w Brześciu nad Bugiem. Jednak podział administracyjny państwa nie pokrywał się z wojskowym podziałem terytorialnym. Wówczas w Wojsku Polskim dużą rolę odgrywał sport. Dbano o rozwój żołnierzy, którzy swoją sprawnością podnosili status armii.
Poza obowiązującym systemem ćwiczeń wojskowych pojawił się także dokument, w którym znajdowały się postulaty dotyczące wykorzystania wychowania fizycznego i sportu jako odrębnego elementu szkolenia.
Już w maju 1919 roku pojawił się „Memoriał o wprowadzeniu sportu do Armii Polskiej”, który zawierał ogólne propozycje rozwiązań organizacyjnych w tym zakresie. Każda jednostka, od szczebla dywizji do kompanii włącznie, miała mieć własnego oficera lub podoficera do spraw sportu, odpowiedzialnych za prowadzenie wychowania fizycznego. Do ich dyspozycji miały pozostawać obiekty sportowe znajdujące się na terenie jednostki. Już wkrótce pojawiły się instytucje i uczelnie, których zadaniem było kształcenie wykwalifikowanych kadr.
Początki wychowania fizycznego w 9 Dywizji Piechoty to lata 1919-22.
22 pułk piechoty swoje pierwsze zawody sportowe urządził w Lipawie 3 maja 1920 roku. W programie znalazły się m.in.: bieg na 100 m; skok w dal; skok wzwyż, rzut granatem, bieg rozstawny 4×100 m między drużynami 3, 9, 10, 11 i 12 kompanii oraz przeciąganie liny między kompaniami.
Już we wrześniu 1922 roku po przybyciu do garnizonu w Siedlcach 22 pp zbudował tor szturmowy, bieżnię i boisko. Ważną rolę pełnił także zorganizowany przy Dowództwie Okręgu Korpusu nr IX w Brześciu nad Bugiem Okręgowy Ośrodek Wychowania Fizycznego, który obejmował wszystkie garnizony na terenie okręgu. Nacisk na rozwój sportu zalecano nie tylko wśród wojskowych, ale także wśród społeczeństwa cywilnego. Organizowano kursy dla oficerów i podoficerów. Dzięki tym działaniom nastąpiła znaczna stanu urządzeń i obiektów sportowych, a w klubach powstawały i rozwijały się różne sekcje m.in. strzeleckie, hippiczne, lekkoatletyczne, szermiercze, a także tenisa, piłki nożnej i kolarskie.
Dzięki rozkazom naczelnych władz wojskowych przy każdym garnizonie powstawały wojskowe kluby sportowe. A ich zadaniem było umożliwienie uprawiania sportów przez kadrę z oddziałów, poza obowiązkowym programem wychowania fizycznego, prowadzenie ćwiczeń wychowania fizycznego, przewidzianych w obowiązkowych programach wychowania fizycznego, zapewnienie warunków sportowania dla członków klubów. Dochodziło do tego organizowanie sportów wypoczynkowych i zawodów sportowych między klubowych i reprezentacyjnych, oraz udział w ogólnopolskim życiu sportowym. W 1922 roku wszystkim WKS polecono przystąpienie do działających już Okręgowych Związków Sportowych.
źródło: własne / Paweł Borek, Radzyński Rocznik Humanistyczny tom 16, 1/2018; foto: archiwum Sławomira Kindziuka
Jedna odpowiedź
Widać zewkatach dwudziestych odbywały się bardzo ciekawe wydarzenia sportowe