Najważniejszym zadaniem dla mieszkańców Siedlec tuż po zakończeniu działań wojennych była odbudowa miasta. Zrozumiałe więc jest, że kwestie kultury fizycznej i sportu zostały odsunięte na dalszy plan. Mimo wszystko już w październiku 1944 r. młodzież uporządkowała boisko przy gimnazjum im. B. Prusa, na którym reprezentacja Siedlec rozegrała mecz z AKS Warszawa-Praga.
Pod koniec 1944 roku rozpoczęto odbudowę Miejskiego Basenu Kąpielowego, który miał wymiary 50×20 i głębokość od 1,2 do 4 m. W letnie miesiące od 1947 roku przez kilkanaście lat w Siedlcach czynny był także basen tzw. kolejowy, który był o połowę mniejszy od miejskiego.
4 kwietnia 1945 r. uzyskano zgodę władz na odbudowę dawnego stadionu dywizyjnego przy ul. Piłsudskiego. Podczas wyzwalania miasta znajdowały się na nim stanowiska niemieckiej artylerii, a płyta boiska została zniszczona, a jedna trybuna spłonęła. Zarząd Miejski zobowiązał się dostarczyć transport i pracowników do przewożenia materiałów potrzebnych do odbudowy. Radni przeznaczyli 50 tys. zł na pilne prace porządkowe na stadionie. Przy odbudowie w czynie społecznym pracowali mieszkańcy miasta, młodzież szkolna i członkowie klubów. Podczas robót odnowiono murawę, a także dobudowano bieżnię lekkoatletyczną. W 1946 roku uporządkowany stadion został przez Zarząd Miejski przekazany w dzierżawę Powiatowemu Urzędowi WF i PW. Jak wynika z danych statystycznych w tym okresie w powiecie siedleckim były dwa boiska piłkarskie, trzy boiska szkolne, jedna pływalnia i cztery szkolne sale gimnastyczne. W ciągu dwóch lat od zakończenia wojny zdołano przywrócić do użytku dziesięć obiektów sportowych.
Tak więc głównym obiektem sportowym w Siedlcach stał się stadion przy ul. Piłsudskiego. W styczniu 1947 roku podjęto decyzję o ogrodzeniu obiektu parkanem, przeznaczając na ten cel 25 tys. zł. W połowie stycznia 1948 r. stwierdzono, że trzeba przebudować trybuny i szatnię, wybudować tor żużlowy i postawić domek dla dozorcy. Z kolei właściciel prywatnego zakładu Wiktor Kwiek udzielił bezterminowego kredytu na deski do odbudowania spalonej trybuny. Dzięki staraniom kolejarzy z Platerowa przywieziono drewniany barak, w którym zainstalowano szatnię, magazyn, sekretariat klubu i mieszkanie dla gospodarza obiektu.
Pod koniec września 1948 roku zapadła decyzja o budowie na stadionie toru żużlowego. Kompleksowa odbudowa i odnowa obiektu przedłużała się, w związku z tym w 1949 roku utworzono Komitet Odbudowy Stadionu, który te prace przyspieszył. Przewodniczącym komitetu został Zygmunt Bittner, a pracami kierowali Konstanty Strukow i Czesław Czarnocki. Projektantem toru był kapitan turystyczny PKM Marian Łoziński, który przygotował dokumentację.
W drugiej połowie stycznia 1950 roku podczas sesji Miejskiej Rady Narodowej doszło do dyskusji nad przyszłością stadionu. Wtedy to okazało się, że obiekt jest „bezpański”. Nie odnaleziono aktu własności, a radni popierający sport zaproponowali aby przekazać go ZKS „Kolejarz-Ognisko”. Stadion chciały przejąć także i inne zrzeszenia.
Kilkumiesięczny spór zakończył Główny Komitet Kultury Fizycznej, który w maju 1950 roku przekazał obiekt Zrzeszeniu Sportowemu „Kolejarz” i klubowi ZKS „Kolejarz-Ognisko”. Zalecił także dokończenie budowy toru żużlowego, uruchomienie boiska do siatkówki i koszykówki oraz kortów tenisowych, które były nieczynne. Kolejarz zamierzał zainwestować 7 mln zł w cały obiekt.
Oficjalne otwarcie toru żużlowego odbyło się 10 września 1950 r. podczas meczu z Ogniwem Lublin, który siedleccy żużlowcy wygrali 63:34.
W lipcu 1950 roku podczas posiedzenia Powiatowego Komitetu Kultury Fizycznej pojawiła się koncepcja utworzenia wokół stadionu w kwartale ulic Świerczewskiego (Piłsudskiego) – 10 Lutego – Sportowa – Wojskowa parku sportowego z halą, boiskami, kortami. Niestety, nie została ona nigdy zrealizowana.
źródło: własne / archiwum Sławomira Kindziuka; foto: archiwum Sławomira Kindziuka
Jedna odpowiedź
Ogniwo Lublin nie źle dostało po tyłku od Siedlec